Sabahın erken saatlerinde, bir tren istasyonu arayışıyla başlayan yolculuk, bir anda etrafı saran yüzlerce adamla başka bir boyuta taşınıyor. Mesut Nöbetçigil, Hindistan sokaklarında attığı her adımda başka bir karmaşaya, başka bir renge, başka bir düzene tanıklık ediyor:
“Sanki yerin altından fışkırıyorlardı. Nereden geldiler, nasıl geldiler, anlamak mümkün değil. Her kafadan başka ses, her biri ayrı bir yönü işaret ediyor.”
Hindistan’da her şey mümkün ve hiçbir şey sıradan değil. Kalabalık, gürültü ve belirsizlik burada hayatın doğal akışı.
“Please Horn Me”: Trafikte kuralsız ama ritmik bir kaos
Hindistan trafiği kendi içinde bir dil, bir anlaşma sistemi. Trafik ışığı yok, tabela yok ama işler yürüyor. Nöbetçigil, gördüğü “Please horn me” yazılı araçların arasında gülümseyerek şunu not düşüyor:
“Gürültü bir iletişim biçimi olmuş. Korna bir trafik işareti yerine geçiyor. Ama ne ilginçtir ki, bu keşmekeş içinde kazalar listesinde ilk sıralarda da değiller.”
Gürültülü ama birbirini bilen, sürtüşmeli ama kaza yapmayan bir akış… Bu, Hindistan’ın kendine özgü düzeni.
Tac Mahal önünde satıcı seli: GELİYORLAAAAR!
Tac Mahal’e yaklaşırken başlayan satıcı akını, Nöbetçigil’in deyimiyle adeta bir film sahnesini andırıyor:
“Dalga dalga geliyorlar. Ellerinde tahta filler, mermer Tac Mahal maketleri… Sadece ürün değil, kendilerini satmaya adamış bir kitleyle karşı karşıyasınız.”
Dilini bildikleri her milletten bir şey öğrenmişler. Türk turistin karşısına “Hasan Şaş!” ya da “Beşiktaş!” diye çıkan satıcılar, yalnızca ürün değil, hikâye satıyor.
Yaşamın tam ortasında toz, tütün, inanç ve alışkanlıklar
Hint yaşamının sokak sahnesi oldukça gerçek ve filtresiz:
Yol kenarında işeyen adam,
Mısırını kutsal ineğe kaptıran seyyar satıcı,
İki dişi kalmış bir ihtiyarın elindeki çiğneme tütünü…
Bakkal önlerinde asılı Lays paketleri, cam fanuslarda Coca-Cola şişeleri, çöpler, tavuklar, motor parçaları arasında akan bir yaşam… Modern marka imgeleriyle yoksulluğun iç içe geçtiği bir estetik.
Tren bileti mi? Nalburdan alırsınız
Her şeyin olabileceği bu coğrafyada, tren bileti almak için yöneldiğiniz yer bir nalbur dükkânı olabilir. Klozet, kerpiç, kamyon lastiği, gazoz şişesi arasında görevini yapan bir gişe.
“Çünkü burada hiçbir şey sürpriz değil. Bu, Hindistan’ın doğası.”
Hindistan anlaşılmaz; yaşanır
Yolculuğun sonunda Nöbetçigil, paslı, çerçevesi eski bir otobüs penceresinden dışarı bakarken şu notu düşüyor:
“Bu keşmekeşi görüyorsunuz, duyuyorsunuz, hatta kokusunu alıyorsunuz ama anlamıyorsunuz. Çünkü Hindistan, sadece görülmez… Yaşanır.”
