Dünya tarihinde tek Nobel ödüllü psikiyatrist olan Daniel Kahneman’ın bir eserinde yazdığı ilginç bir teşhis vardır.
“İnsanlar mutlu olur ama onları neyin mutlu ettiğini bilemezler,çünkü mutluluk anlıktır ve kalıcı olmayacaktır “
Kitabı okuduğum zaman bana çok ilginç gelen bir teşhis gibi gelmişti.
Uzun düşünceler üreterek bu teorinin çoğu zaman doğru olduğunu anladım.
Evet, mutlu oluyordum ama bunu esas olan hangi duygunun oluşturduğunu tam olarak kestiremiyordum
Sonra kendime şunu sordum
Mutlu olduğumda bunu sürdürülebilir halde tutabilir miydim?
Bunu denetlemeye başladım
Bunun çok zor ve imkansız olduğunu,bazen başarılı olabildiğimi,ancak bir başka duygu olan mutsuzluğu daha uzun süre sürdürerek yönetebildiğimi daha çok anladım.
Bunun sebebi neydi acaba?
İşte sorun burada başlıyor
Çünkü insanların çoğu mutlu olduklarında bunun devamında başka arayışlara giriyor ve çoğu zaman bu arayışlarında mutlu olamıyor ve mevcudu da kaybediyordu.
O zaman şu gerçek ortaya çıkıyordu.
Mutlu olduğunuzda bunu yönetebilmek için mevcudu kabul edip daha fazlasını istemeyeceksiniz.
Ama bu mümkün mü,değil tabii ki
Çünkü insanoğlunun yaradılışında var olmayı sürdürmek için hep bir arayış mevcuttur
İşte bu arayış düşüncesi bulduğunuz mutluluğu sürdürebilmek için bir virüs gibi sistemi bozar ve ulaşamadığınızda mutsuz olursunuz.
Tıpkı varolan bir otomobili sürerken önünüzde sizin aracınızdan daha lüks ve pahalı bir araca ulaşma düşüncesini harekete geçirmek isteği gibi.
Onu elde etmek için ne kadar uğraşı ve mutsuzluk yaşanabileceğini siz de tahmin ediyorsunuz zaten…
Kalın sağlıcakla
