Belki hayatta en çok ihtiyaç duyduğumuz şey, tereddütsüz güvenebileceğimiz, sonrasını düşünmeden çekinmeden yaşadığımız her şeyi anlatabileceğimiz, omuzunda ağlayabileceğimiz, birlikte gülebileceğimiz, belki yaşadığımız maddi sorunları anlatabileceğimiz, evliysek eşimizle yaşadığımız sorunları aktarıp akıl alabileceğimiz koşulsuz güvenebileceğimiz kişilerin en yakınımızda daima olması.
Geçmiş yıllarda güvenebileceğimiz insan sayısı bence daha fazlaydı. Gelişen dünya ve ağırlaşan yaşam koşulları ile birlikte yalnızlaşan insanlar çevrelerinde de daha az insanı barındırmaya başladı. Em yakınından en ağır darbeleri yaşayan insan, kimseye güvenemeyen, komşusunu bile tanımayan, her gün alışveriş yaptığı esnafa selam vermeyen bireyler haline geldi. Bu konuda belki haksız da sayılmaz.
Haberler her gün okuyoruz. Bazen izliyoruz. Bizler de basın mensupları olarak bu haberleri yayınlıyoruz. İnsanın başına maddi manevi ne geliyorsa en yakınından geliyor. Peki biz kime güveneceğiz. Bu güven algısını tekrar kazanabilmek için, çevremize güvenmek için ne yapmamız gerekiyor. Ya da güvenmeli miyiz? İnsanlardan uzak durarak en doğru şeyi mi yapıyoruz. Yalnızlık daha mı güvenli?
İnsanların hayatı boyunca yaşadığı deneyimler ve darbeler güven duygusunda tam anlamıyla etkili oluyor. En yakınının ihanetine uğrayan insan büyük travmalar yaşıyor. Bu nedenle güvenmemesi gereken insanlara güveniyor. Teselliyi daha kötü ve zararlı insanlarda arıyor.
Ben bu gibi durumlarda insanların mutlaka bir hobi edinmesi gerektiğini düşünüyorum. Maddi sıkıntılar belki buna engel olabilir. Ama her insan bence kitap alarak okuyabilir. Kitap okumak insanı içinde bulunduğu bunalımdan çıkarır. Zihnin iyileşmesinde büyük rol oynar.
Geçmişteki izlerin silinmesi ve yeniden güven sağlanması için mutlaka bir uğraşımız olmalı. Sadece kitap okumakla sınırlı kalmayalım. Yeni bir eğitim alabiliriz. Tiyatroya gidebiliriz. Sokak hayvanlarını besleyerek onların hayatını kolaylaştırabiliriz. Önemi olan bizi neyin iyileştireceğini bilmek.